Οι Μοναχοί δεν πτοούνται ούτε με πανδημίες, ούτε με καραντίνες...
Άλλωστε, η ζωή τους είναι μια ελεύθερη επιλογή διαρκούς καραντίνας, μακριά από τον κόσμο!
Δοκιμασίες σαν τη σημερινή δεν έλειψαν ποτέ από την ανθρωπότητα, που χρειάζεται να ξυπνάει από το λήθαργο του εγωισμού και της καλοπέρασης!
Και είναι γεγονός ότι η γενιά μας δεν έχει γνωρίσει τη φρίκη του πολέμου, την πείνα και το θάνατο...
Για το Χριστιανό, η σημερινή πανδημία είναι μια πρόσκληση του Θεού για μετάνοια.
Ο Θεός, ο Οποίος μας δίνει δοκιμασίες όχι κατά τις δικές μας αμαρτίες, αλλά κατά το δικό Του έλεος, μας καλεί να επιστρέψουμε σ’ Αυτόν.

Ο Γιάννης ήταν ένα απλό και καλό παιδί. Δεν έχει σπουδάσει, ούτε είχε ζήσει μακριά από το χωριό του, όπως άλλωστε και οι περισσότεροι συγχωριανοί. Του άρεσε πολύ να δουλεύει στον κήπο και ήταν ευτυχισμένος που μπορούσε να προσφέρει με τη δουλειά του τ’ απαραίτητα στην οικογένεια του. Τον βοηθούσαν λίγο και οι γονείς του, ιδιαίτερα τώρα, που η γυναίκα του ήταν έγκυος στο δεύτερο παιδάκι τους.

Όταν του πρότειναν να γίνει σύμβουλος στο δήμο, δίστασε λίγο. Εκείνος χαιρόταν την ελευθερία του. Να βγαίνει πολύ πρωί ξυπόλητος στο χωράφι, να ποτίζει τα φυτά, να φυτεύει κι άλλα, να μαζεύει τον καρπό και να πηγαίνει στην λαϊκή να τον πουλήσει. Πολλές φορές γυρνούσε σπίτι με λίγο κέρδος, μα πάντα έφερνε μια σοκολατίτσα για την μικρή του κόρη και κάτι γυναίκα του. Γιατί να θέλει και την δουλειά στο Δήμο; Για να τρέχει και να μην προλαβαίνει; Τελικά όμως δέχτηκε την πρόταση, γιατί του είπαν ότι δεν θα χρειαζόταν να πηγαίνει κάθε μέρα. Έτσι με λίγη δουλειά παραπάνω, θα κέρδιζε κάποια επιπλέον χρήματα. Ούτως ή άλλως το χωριό ήταν πολύ ήσυχο. Είτε με τον Γιάννη μας στο Δήμο είτε χωρίς αυτόν όλα θα κυλούσαν με τον ίδιο τρόπο.